Աբու Լալա Մահարի — Ավետիք Իսահակյանի պոեմատիկ աշխատանքներից մեկը։
Պոեմը, ըստ աղբյուրների, գրվել է 1909‑1910 թվականներին։ Իսահակյանը ստեղծել է այն հույզեր և գաղափարներ արտահայտելու համար՝ կենսագրական և սոցիալ-քաղաքական պայմանների ազդեցության ներքո։ Այն հրատարակվել է, և դրա տեքստը պահպանվում է PDF տարբերակով՝ թվայնացված ֆոնդերում։
Գլխավոր կերպարը՝ Աբու Լալա Մահարին, ներկայացվում է որպես մեծ բանաստեղծ, որը ապրել է Բաղդադում, վայելել է փառք և հարստություն, շփվել է ուժեղների հետ և իմաստունների հետ վեճեր է ունեցել։ Նա չի ունեցել ընտանիք (կին և երեխաներ) և իր ամբողջ հարստությունը նվիրել է աղքատներին։ Պոեմում արտացոլված է մարդու ճանաչման թեման՝ Մահարին «խորաթափանց ոգիով» ուսումնասիրում է մարդկանց ու օրինավորությունները։ Նա ճանապարհորդում է քարավանով՝ խորհրդանշելով կյանքի անօգուտ փնտրտուքը, մենությունը և ներքին որոնումները։
Արդարություն և բարեգործություն: Մահարին բաժանում է իր հարստությունը, ցույց է տալիս սոցիալական պատասխանատվություն։
Մենություն և քաղաքավարություն: Նրա ճանապարհորդությունը քարավանով խորհրդանշում է իր ոգու մենությունը և «խորհրդավոր ոգու» ճանապարհը։
Աշխարհաքաղաքական ու ներքին պայքար: Իսահակյանը օգտագործում է Մահարի կերպարը՝ քննադատելու հասարակության սկզբունքները և գաղափարները։
«Աբու Լալա Մահարի» պոեմը հաճախ ուսումնասիրվում է հայ դպրոցներում և համարվում է Իսահակյանի խորը, փիլիսոփայական ստեղծագործություններից մեկը։ Այն արտացոլում է հեղինակի գաղափարախոսական տեսլականը՝ մարդու, կյանքի և սոցիալական արդարության շուրջ։ Շատ ընթերցողներ համարում են, որ Մահարին Իսահակյանի անձնական և մտահոգ պատկերներից մեկն է, որը խոսում է կյանքի լայն իմաստի մասին։
Փաստղացած է որպես կարևոր ստեղծագործություն Իսահակյանի ժառանգության մեջ։ Նրա տողերից մի քանիսը հասել են վիքիկայքերի (Wikiquote) միջոցով, որտեղ պահվում և արտահայտվում են նրա մտածումները՝ մարդկության, կյանքի և ազատության մասին։