Ավետիք Իսահակյանը ծնվել է 1875 թվականի հոկտեմբերի 30-ին Ալեքսանդրապոլում (այժմ՝ Գյումրի) արհեստավորի ընտանիքում։ Մանկուց հետաքրքրություն է ցուցաբերել գրականության, ժողովրդական արվեստի և պատմության նկատմամբ։ Հայրն ու մայրը մեծ ազդեցություն են ունեցել նրա զարգացման վրա. հայրը լուրջ, բարի և պատկառելի էր, մայրը՝ նրբանկատ ու գթառատ։
Ավետիք Իսահակյանն սկսել է ուսումը տեղի դպրոցում, այնուհետև սովորել է Էջմիածնի հոգևոր ճեմարանում, սակայն չի ավարտել այն՝ դասախոսների հետ ունեցած տարաձայնությունների պատճառով։ 1894 թվականին մեկնել է Գերմանիա՝ Լայպցիգի համալսարանում սովորելու համար, որտեղ ծանոթացել է եվրոպական դասական գրականությանը և փիլիսոփայությանը։ Միաժամանակ ուսումնասիրել է Նիցշեի և Շոպենհաուերի գործերը։
Առաջին բանաստեղծությունները հրատարակել է 1892 թվականին։ 1896 թվականին լույս է տեսել նրա առաջին ժողովածուն՝ "Երգեր ու վերքեր", որը նրան մեծ համբավ է բերել։ Նա ստեղծել է բազմաթիվ բանաստեղծություններ, արձակ լեգենդներ, փիլիսոփայական էսսեներ և թարգմանություններ եվրոպական դասականներից։
1909-1910 թվականներին գրել է պոեմը «Աբու Լալա Մահարի», որը արտացոլում է մարդու, կյանքի և սոցիալական արդարության թեմաները։ 1918-1920-ական թվականներին նա զբաղվել է ազգային և սոցիալական խնդիրների լուսաբանմամբ, ակտիվ մասնակցել հասարակական գործունեությանը։
1908-1936 թվականներին Իսահակյանը ապրել է Գերմանիայում, Շվեյցարիայում և Ֆրանսիայում։ Այդ ժամանակաշրջանում նա շարունակում էր գրական գործունեությունը, հրատարակում հոդվածներ, բանաստեղծություններ, և կապ է պահում հայկական ինտելեկտուալ շրջանակների հետ։
Այդ տարիներին նրա ստեղծագործությունները հաճախ անդրադառնում են հայրենասիրության, սոցիալական արդարության, մարդկային արժեքների և ազատության թեմաներին։ Արտերկրում անցկացրած ժամանակը նպաստեց նրա գրական ոճի զարգացմանը և փիլիսոփայական գաղափարների խորացմանը։
1936 թվականին վերադարձել է Հայաստան և սկսել ակտիվ մասնակցություն հասարակական ու քաղաքական կյանքին։ Ընդ որում եղել է ՀԽՍՀ Գերագույն Խորհրդի պատգամավոր, 1943թ.-ին ընտրվել է ՀԽՍՀ ԳԱ ակադեմիկոս, իսկ 1946-1957 թվականներին ղեկավարել է Հայաստանի գրողների միությունը։
Իսահակյանի ստեղծագործությունները մեծ ազդեցություն են ունեցել հայ գրականության վրա՝ արտացոլելով ազգային ու սոցիալական խնդիրները, մարդու ներքին աշխարհը, փիլիսոփայական մտորումները և հայրենասիրությունը։ Նրա բանաստեղծությունները և պոեմները դասականություն ունեն և ուսումնասիրվում են հայ դպրոցներում։
Հիշատակվում են ինչպես «Համբերանքի չիբուխը», «Հայրենիքիս», «Աբու Լալա Մահարի» և «Մեր նախնիները»՝ խորհրդանշելով սոցիալական արդարություն, մարդասիրություն և բարոյական արժեքներ։
Ավետիք Իսահակյանը մահացել է 1957 թվականի հոկտեմբերի 17-ին Երևանում։ Թաղված է Կոմիտասի անվան պանթեոնում։ Նրա գրական ժառանգությունը մնացել է հայ մշակույթի անբաժանելի մաս և շարունակում է ազդել նոր սերունդների վրա։