Ավետիք Իսահակյան
1875 - 1957
«Ավետիք Իսահակյանը մեծ հայ բանաստեղծ է, որի գործերը հայ գրականության անուրանալի մաս են դարձել։ Նրա ստեղծագործությունները արտահայտում են հայ ժողովրդի զգացմունքները, ցավն ու երազանքները։»
Ավետիք Իսահակյանը համաշխարհային ճանաչման արժանացած բանաստեղծ է։ Նրան շատ բարձր են գնահատել թե՛ Արևմուտքում և թե՛ Արևելքում։
Հայ մեծ բանաստեղծ
Ավետիք Իսահակյանը հայ ականավոր բանաստեղծ, գրող և հասարակական գործիչ է, ում ստեղծագործությունը դարձել է 20-րդ դարի հայ գրականության անբաժանելի մասը:
Խոր քնարականությամբ և փիլիսոփայական մտորումներով լցված նրա ստեղծագործություններն արտացոլում են հայ ժողովրդի հոգին, նրա պատմությունը, տառապանքներն ու հույսերը:
Իսահակյանը համարվում է հայ նոր գրականության հիմնասյուներից մեկը, նրա ազդեցությունը տարածվում է Հայաստանի սահմաններից շատ հեռու:
Կենսագրություն
Վաղ տարիներ
Ավետիք Իսահակյանը ծնվել է 1875 թվականի հոկտեմբերի 30-ին Ալեքսանդրապոլում (այժմ ՝ Գյումրի), արհեստավորի ընտանիքում ։ Մանկուց հետաքրքրություն է ցուցաբերել գրականության և ժողովրդական արվեստի նկատմամբ ։
«Ահա հայրս ու մայրս։ Հայրս՝ լուրջ դեմքով, բարի ու պատկառելի, մայրս՝ սրբուհու պատկերով, անուշ, վշտոտ ու գթառատ․․․»,- գրում է Իսահակյանը։
Ավարտել է տեղյա դպրոցը, այնուհետև սովորել է Էջմիածնի հոգևոր ճեմարանում, սակայն չի ավարտել այն դասախոսների հետ ունեցած տարաձայնությունների պատճառով:
Ստեղծագործական ուղի
Առաջին բանաստեղծությունները հրատարակել է 1892 թվականին ։ 1896 թվականին լույս տեսավ նրա առաջին ժողովածուն ՝ "երգեր և վերքեր", որը նրան համբավ բերեց ։
1908-1936 թվականներին ապրել է արտերկրում (Գերմանիա, Շվեյցարիա, Ֆրանսիա), որտեղ շարունակել է ակտիվ գրական գործունեությունը ։
Հասուն տարիներ
1936 թվականին վերադառնալով Հայաստան ՝ զբաղվել է հասարակական գործունեությամբ, եղել է ՀԽՍՀ Գերագույն Խորհրդի պատգամավոր ։
1943թ. ընտրվել է ՀԽՍՀ ԳԱ ակադեմիկոս: 1946-1957 թվականներին եղել է Հայաստանի գրողների միության նախագահ։
Ժառանգություն
Մահացել է 1957թ.հոկտեմբերի 17-ին Երևանում: Թաղված է Կոմիտասի անվան պանթեոնում:
Հայտնի ստեղծագործություններ
"Երգեր ու վերքեր" (1897)
Առաջին բանաստեղծական ժողովածուն, որը համբավ բերեց երիտասարդ բանաստեղծին:
"Աբու Լալա Մահարի" (1909-1911)
Փիլիսոփայական բանաստեղծություն ՝ նվիրված 11-րդ դարի սիրիացի մտածող բանաստեղծին:
"Համբերանքի չիբուխը" (1937)
Պատմություն այն մասին, թե ինչու ամեն ինչ պետք է անել համբերությամբ:
"Մեր նախնիները" (1944)
Պատմական պոեմ հայերի անկախության համար մղված պայքարի մասին:
"Հայրենիքիս" (1948)
Հայաստանի հանդեպ սիրով լեցուն քնարական ստեղծագործություն:
Հուշագրություն (1955-1957)
Հուշեր բանաստեղծի կյանքի և ժամանակակիցների մասին:
Մեջբերումներ
"Պոեզիան հոգու ճիչ է, որը չի կարող լռվել ոչ մի ուժի կողմից:"
"Առանց անցյալի ժողովուրդը ապագա չունեցող ժողովուրդ է: Մենք պետք է աչքի լույսի պես պահենք մեր պատմությունը ։ "
"Արվեստը պետք է բարձրացնի մարդուն, ոչ թե ստորացնի նրան: Այն պետք է լույս բերի Նույնիսկ Ամենա"
"Հայրենիքի հանդեպ սերը ոչ թե մեծ խոսքեր են, այլ լուռ, բայց անխորտակելի մոմ բոլորի սրտում իսկական մարդ:"